گذری بر زندگی نامه دانیال نبی(ع)

در ابتدا دستور دادتا تعدادی از افرادی را که به اسارت برد ه اند انتخاب نموده و به آنها تعلیم داده شود تا در آینده از آنها در دربار استفاده کنند.یکی از آن کسانی که انتخاب شد حضرت دانیال (ع)بود و همانطور که قبلاَنیز متذکر شدیم به افراد سلطنتی دستور داده شد تا از غذاهای سلطنتی به آنها خورانده شود امادانیال که می دانست غذاهای دربار حرام می باشند از خوردن آن غذاها امتناع کرد و از همان غذاهایی که در طبیعت می روید می خورد و روزبروز شاداب تر می شد و بدین وسیله دانیال خود را در برابر غذاهای درباری محفوظ نگه داشت .ازا ین وظعیت ادامه داشت تا اینکه روزی پادشاه بابل خوابی دید و تمام خواب گذاران از تعبیر آن خواب عاجز ماندند و پادشاه دستور داد تا همه آنها را بکشند خبر به گوش حضرت دانیال (ع) رسید و او که به خداوند بزرگ توکل کرده بود به مامورین سلطنتی گفت که او می تواند خواب را تعبیر کند حضرت دانیال را پیش پادشاه بردند و پادشاه به او گفت که تو هم باید خواب را تعریف کنی هم اینکه آن را تعبیر کنی و دانیال پذیرفت و او خواب را برای پادشاه تعبیر کرد و به همین سبب مورد احترام واقع شد اما خواب گذاران که می دیدند دانیال مورد تکریم قرار گرفته و آنها دیگر آن پست ومقام قبلی را ندارند شروع به توطئه چینی نمودند تا اینکه موفق شدند پادشاه را فریب دهند و پادشاه دانیال را در چاه شیران انداخت .اما به برکت خداوند شیران درنده در نزد دانیال رام شدند و روزها دانیال روزه می گرفت وشبها از شیر شیران درنده افطار می نمود تا اینکه پادشاه دوباره خوابی دید و تمتم خوابگذاران از تعبیر آن عاجز ماندند و پادشاه که می دانست قبلاَکسی بوده که خواب او را تعبیر کرده است به نزد چاه رفتند دیدند که دانیال به سلامت در نزد شیران زندگی می کند .آن را از چاه در آوردند و دانیال خواب پادشاه را تعبیر کرد و مورد احترام بیشتر قرار گرفت .تا اینکه پادشاه ایران کورش به بابل حمله نمود و توانست بابل را فتح کند و یهودیان را از اسارت حکومت بابل آزاد نماید کورش دانیال (ع)را به همراه خود به ایران آورد و در دربار پادشاهی ایران نیز مورد تکریم قرار گرفت .در حکومت هخامنشی ایران به پنجاه وچهار(در بعضی از منابع در زمان بعضی از پادشاهان هخامنشی تعداد آنها را بیش از این یا حتی کمتر از این آورده اند) ساتراپ تقسیم می شد که در راس هر ساتراپ یک حکمران بنام ساتراپ نشین قرار داشت از بین این تعداد حکمران سه نفر بودند که می توانستند با پادشاه رفت و آمد کنند از بین این سه نفر یک نفر می توانست که بطور مستقیم وبدون اجازه و وقت قبلی با پادشاه دیدار کند و آن یک نفر حضرت دانیال (ع)بود و می توان گفت که بعنوان دومین فرد مملکتی محسوب می شد .بعد از مرگ کورش یک دوره کوتاه در زمان بردیای دروغین بوجود می آید که در تاریخ چیزی از دانیال (ع)نیامده است اما بعد از روی کار آمدن داریوش دوباره حضرت دانیال (ع)باز به همان مقام و مرتبه رفیع دست پیدا می کند تا اینکه احتمالَدر سن 83 یا 85 سالگی دار فانی را وداع می کند و به رسم بزرگان آن زمان جسد آن بزرگوار را بصورت مومیایی شده در همین منطقه که هم اکنون آستان آن بزرگوار است نکهداری می شده است و بالای سر آن جعبه ای قرار داشته است که هر کس احتیاج به پول داشته است از آن جعبه به قرض می برده و بعد از اینکه مشکلاتش برطرف می شده دوباره قرض را عودت می داده است امام اگر ان قرض را بر نمی گرداند مشکلی بزرگتر گرفتار آن می شد این وضعیت ادامه داشت تا سال 16هجری قمری یعنی سالی که آخرین جنگ بین سپاه اسلام و ایرانیان در گرفت یعنی جنگ شوشتر یا جنگ هرمزان که این هرمزان فرمانده شوشتر بوده است بعد از اینکه جنگ به پایان رسید فرمانده سپاه اسلام در حین بازگشت جسد مومیایی شده ای را می بیند و از مردم سئال می کند مردم که از مقام ومرتبه حضرت آگاهی نداشته اند می گویند چیزی نیست که بدرد شما بخورد این جسد هر وقت ما احتیاج به باران داشته باشیم جسد را از آلونک بیرون می آوریم و به حکم خداوندباران می بارد وهر وقت آن را داخل می بریم باران تمام می شود .فرمانده سپاه اسلام به خلیفه وقت نامه می نویسد که جسدی مومیایی شده در شیشه ای بلورین در منطقه شوش پیدا شده است خلیفه از شناسایی آن عاجز می ماند به نزد حضرت علی (ع)می روند و جریان را سوال می کنند حضرت علی (ع)می فرماید که این جسد برادرم حضرت دانیال می باشد و دستور می دهد که به روش مسلمین غسل می کنند و سپس کفن کنند و رو به قبله دفن نمایند (بعد از پیامبر بزرگوار اسلام تنها پیامبری می باشد که رو به کعبه دفن می باشد زیرا تمام پیامبر قبل از او رو به قدس دفن هستند)و همچنین دستور آب رودخانه را از روی قبر عبور دهند تا نگهبانی باشد برای قبر تا دست کسی به نرسد همچنین حضرت علی (ع)حدیثی می فرماید که « من زار اخی دانیال کمن زارنی یعنی هر کس براردم دانیال را زیارت کند مرا زیارت نموده است » همچنین حضرت محمد (ص)می فرماید :من لم یقدر علی زیارتی فلیزرقبر اخی دانیال یعنی هر کس قادر به زیارت من نیست زیارت کند قبر براردم دانیال را (مستدرک سفسنه البحار جلد 3صفحه 351) در جای دیگر باز پیامبر می فرماید :من دل الی دانیال فبشروه بالجنه یعنی هر کس مردم را دلالت بدهد به زیارت دانیال به بشارت بهشت را می دهم (تاریخ انبیاءجلد دوم )